Het leuke, grappige en vermoeiende van een 3-jarige hebben? Ze willen alles ‘zelluf’ doen. Dat begint meteen al bij het opstaan. Zelf uitkleden, zelf naar de wc (met of zonder brilverkleiner, dat wordt ter plekke besloten). Dan zelf het eten klaar maken. En o wee als ik me er teveel mee bemoei. “Nee mama, zelluf doen!” En als ik niet luister dan krijg ik er nog een soort van oerschreeuw achteraan. O, ja als ik het hem echt niet laat doen dan komt er ook nog een wervelende woede-aanval.
Het is dus fijn als je geen haast hebt, dan kan hij die dingen gerust zelf doen. En stiekem kan ik daar heel erg van genieten. Want wat gaat het ineens snel. Hij draait de dop van de melk, kan zo’n 2 liter pak goed mikken (ok de melkstroom komt nog wel eens te snel waardoor hij meer melk met cornflakes heeft dan andersom), hij smeert zelf de boter, kleed zich zelf aan. Best handig allemaal. Helaas loopt het geduld van mama niet altijd synchroon met zijn handelen. En dan gaat het dus mis.
Naast het zelf doen is mijn 3-jarige ook van het helpen. Tenminste, als je maar met originele klusjes komt. Dus toen ik de oven ging schoonmaken wilde hij uiteraard helpen. Voor meneer een emmertje water gepakt met doekjes en gezegd dat hij de keukendeurtjes mocht poetsen. Enthousiast begon hij daarmee, maar het uitwringen is nog een brug te ver. Dus uiteindelijk kon ik de vloer ook nog even dweilen. Maar het allerleukste is het spiegelen: niet helpen maar mama precies nadoen. Toen ik met de baby aan de slag ging, kwam hij toevallig een pop tegen die we hebben. En dus ging hij naast mama op de bank zitten, trok zijn shirt omhoog en liet de baby drinken, vervolgens boeren en natuurlijk moest er een luier aan. Ik mocht er geen foto van maken van hem, maar dit staat wel in mijn geheugen geprint. 3 jaar: wat een heerlijke, hectische, vermoeiende en verrassende fase.
Jongensjaren 